One

Jak ja nienawidzę moich rodziców. Dlaczego muszą być tak władczy, tak bezuczuciowi. Według nich liczy się praca, praca i tylko praca. Pieniądze, luksusy, bycie jak najlepszym, jak najbogatszym. Wciąż gdzieś są, żeby mieć jeszcze więcej tych papierków, co szczęścia nie dadzą, jak to mówią. Ja ich nie obchodzę, własna córka. Harują od wczesnego ranka do późna, albo są na spotkaniach biznesowych, wyjściach służbowych, czy coś takiego. Praktycznie ich nie widzę. Ostatnio mogliśmy normalnie porozmawiać w... Boże Narodzenie? Chyba dobrze pamiętam. Niby z tej ich ciągłej pracy mam wiele korzyści, wszystko co sobie tylko wymarzę mogę dostać od tak, mam świetny samochód, służących. Ale czy o to chodzi? W ogóle nie okazują mi miłości, jedynie przez prezenty, któremu mówiąc brzydko, już rzygam. Nie chcę tego, potrzebuję miłości, jak każdy normalny człowiek na Ziemi. Lecz co mogę zrobić? Widocznie życie nie jest dla mnie miłe z niektórych względów. Zawsze, gdy są w domu próbuję nawiązać z nimi jakąś konwersację, ale z ich strony uzyskuję tylko "przepraszam, nie teraz" "śpieszę się" "nie przeszkadzaj". Life is brutal.

Leżąc na moim ogromnym łóżku, czytałam, a wręcz pochłaniałam kolejną lekturę Sparksa. Uwielbiam jego książki, są przepiękne. Nie myśląc o niczym zatracałam się w pięknej powieści, która jest już piątą w tym tygodniu. Czytanie to jakby moje drugie życie. W każdej wolnej chwili czytam. Przewijając kolejne strony, poczułam wibracje mojego telefonu. Ktoś do mnie napisał. Nie jestem typem towarzyskiej osoby, nie mam zbyt wielu znajomych; nie, ja w ogóle nie mam znajomych. Kto chciałby zadawać się z taką osobą jak ja? Skrytą w sobie, nie chodzącą na imprezy. Jest przecież XXI wiek, każdy w moim wieku, nawet już młodsi, imprezuje, pije, pali, ćpa. A ja? Moim życiem sterują rodzice. Zrób to, zrób tamto, ubierz się ładnie, bo przyjdą ważni ludzie, chcesz gdzieś wyjść? Jeśli rodzice tej osoby nie mają wysokiego statusu w społeczeństwie, zapomnij. I niby jak ja mogę zadawać się z takimi snobami, co noszą różowe sukienki, idealne fryzury, lakierkowe buty, drogą biżuterię. Nie trawię takich ludzi. Najlepsze jest to, że nawet jak rodziców nie ma, każą sprzątaczkom, albo komuś z obsługi się mną zająć. Nie jestem już dzieckiem, mam 18 lat, ich to jednak nie interesuje. 

Odłożyłam książkę na bok łóżka, podnosząc się z niesmakiem, prostując kości. Mam wielkiego lenia. Pochyliłam się w stronę mojej szafki nocnej, zabrałam smartfona i usiadłam ponownie, odblokowując ekran. Dostałam sms'a od.. właśnie, od kogo? 

Siedziałam wpatrując się w ekran przez około pięć minut, byłam sparaliżowana. Prowadziłam konwersację sama ze sobą w myślach.
- Że co? Mam się spakować, no chyba nie. Chwila, ten ktoś pisze, że jego ludzie będą za 15 minut, minęło już 5. Co robić? Co robić.. Myśl, odpisać? Nie, to nie ma sensu. Pakować się? A co jeśli.. Jeśli mnie zgwałcą, czy coś. Jezu, za bardzo panikuję. Może to mój ojciec, jakiś wyjazd ustalił i jak zwykle zapomniał mnie poinformować. Ale, chwila. Nie myśl o ucieczce, nic ci to nie da. H.x Ucieczka? To będzie porwanie. Jaki H? Mój rodziciel nie ma imienia na literę H oraz raczej nie chciałby mnie porwać - mówiłam w myślach.
- Boże Święty, pakuj się idiotko! - powiedziałam na głos do siebie.
 Cała drżałam z przerażenia.
- Cholera jasna, kurwa mać - przeklęłam pod nosem.

Odnalazłam jakąś torbę pod biurkiem i zaczęłam do niej pakować cokolwiek się dało, wszystko co przyszło mi na myśl. Nagle rozległ się trzask i po chwili do mojego pokoju wpadli jacyś dwaj faceci i kominiarkach. To po mnie.

- Spakowana, mam nadzieję. Jak nie, to nie marudź potem, że nie masz się w co ubrać, pani idealna - powiedział jeden, miał lekko wyższy ton głosu, pod ubranym t-shirt'em dostrzegłam tatuaże, dużo tatuaży. 

- T-tak... - wyjąkałam. Bałam się, jak cholera. 

- To dobrze. Wstawaj, pójdziesz z nami. Ale to już raczej wiesz.

Nie wstałam. Patrzyłam na nich otępiała. Strach sparaliżował moje ciało. Porywają mnie, ja pierdole. Ciekawe czy będzie fajnie. Tak, fajnie. Strzel się w głowę idiotko, porwanie, fajne. 

- Nie gap się, kurwa, tylko chodź, bo pogadamy inaczej - splunął ten drugi, w jego głosie mogłam dosłyszeć irlandzki akcent. 

Wciąż nic. Chciałam wstać, biec, krzyczeć, ale nie mogłam. 

- Do cholery! Nie mamy czasu na takie gówna! Niall, dawaj szmatę.

Co. Jaką szmatę. Zanim się spostrzegłam przy moich ustach zaciśnięta była jakaś chustka, morka.. Do moich oczu zaczęły napływać łzy, spowodowane brakiem dopływu powietrza. Starałam się nie wdychać zawartości szmatki, lecz na próżno

-Odpływa, bierz jej torbę, spadamy. Hazz będzie zły, jeśli się spóźnimy - ledwo co słyszałam słowa Irlandczyka, chyba..

-Dobranoc, księżniczko - zasnęłam.

*** 

PRZECZYTAŁEŚ - ZOSTAW KOMENTARZ, PROSZĘ. DOCEŃ MOJĄ PRACĘ.

***

HEEJ KOCHANI. Rozdział wyjątkowo krótki, ponieważ jest to taki wstęp. Mam ogromną nadzieję, że moje fan fiction Wam się spodoba.x